Als ik na 1,5 jaar stop met het geven van borstvoeding aan onze tweede zoon Jur ga ik er van uit dat ik weer snel ongesteld word. Na mijn eerste zwangerschap bleef mijn menstruatie ook uit tijdens de borstvoedingsperiode en werd ik heel netjes direct weer ongesteld toen ik hier volledig mee gestopt was.
Ik ben inmiddels een maand gestopt met het geven van borstvoeding maar nog altijd niet ongesteld geworden…
De onrust slaat toe: het zal toch niet zo zijn dat mijn cyclus niet meer op gang komt? Is mijn PCOS weer erger geworden? Ik heb toch wel een beetje m’n best gedaan met eten?
Om een andere oorzaak weg te strepen besluit ik een zwangerschapstest te doen. Niet heel handig (of eigenlijk helemaal niet) gepland aan het begin van een schooldag.
Want laten wij ’s ochtends nou eigenlijk praktisch altijd haast hebben. Alleen, even over zo’n stokje plassen lukt natuurlijk wel. En dan kan ik het hele idee gelijk uit mijn hoofd zetten… Alleen verschijnen er, echt wel heel onverwachts, TWEE streepjes… IK BEN ZWANGER!!
Helemaal excited sta ik te trillen op mijn benen.
Ik ga niks zeggen tegen Frank, dit ga ik romantisch (of weet ik veel hoe iedereen dat leuk doet?) aan hem vertellen. Maar euhm, zoiets kan ik helemaal niet geheim houden. Dus 1 minuut later, terwijl hij de kids probeert aan te kleden, laat ik de test zien…
Neeee… we hebben net een fijne auto was Frank’s eerste reactie.. (hij denkt dat een derde kind niet past).
Maar direct daarna was hij net als ik dolblij. Een derde… we worden een gezin van 5!
Wie mij zo’n 8 jaar geleden had verteld dat ik in 5 jaar tijd 3 keer natuurlijk zwanger zou raken met PCOS had ik nooit geloofd.
Misselijk, smeerkaas, haptonomie en nog meer smeerkaas
Per zwangerschap lijkt de misselijkheid erger te worden in het eerste trimester. Waar ik me bij mijn eerste zwangerschap gewoon elke dag wat weeïg voelde, hang ik nu ook echt vaker boven de wc (sorry misschien too much info).
Echt PCOS Proof eten is er dan ook niet meer bij. Ik heb behoefte aan smeerkaas. Smeerkaas op een toastje, smeerkaas op een rijstwafel en smeerkaas op Bugles (een tube Kok zoals ik het noem is favoriet). Nouja je snapt het: sMeerKaas. Gelukkig neemt deze craving af als de misselijkheid na 3 maanden wegtrekt en kan ik er snel weer gewoon van af blijven.
In het tweede trimester begint het grote genieten. Heerlijk om onze baby te voelen. Hij is veel rustiger dan de andere twee. Het blijft bij schuivende bewegingen in plaats van halve en hele karatetrappen (ik hoop dat hij de rest van zijn leven zo blijft ;).
En ja hij… want ook de derde is een jongen. De vraag ‘had je niet liever een meisje gewild?’ krijg ik vaak maar het antwoord hierop is een volmondig nee! Natuurlijk lijkt het me leuk om te weten hoe het is om een dochter te hebben maar hallo! Wat een kanjers van jongens maken wij. En Boet en Jur zijn ook zo verschillend van elkaar. Elk kind heeft zijn eigen karakter, ongeacht het geslacht. Dus nee, wij zijn dolblij met ons mannengezin en de titel Boys mom mag ik met trots blijven dragen ;).
Samen met Frank volg ik een aantal haptonomie lessen. Zwangerschapshaptonomie legt de nadruk op het contact tussen het kindje in de buik en de ouders. Dit gebeurt door middel van aanraking van de buik.
Omdat ik bang ben dat ik niet voldoende stil kan staan bij deze zwangerschap vanwege alle drukte (werk en twee kids) wil ik deze haptonomielessen graag samen met Frank doen. Mijn moeder heeft dit ook tijdens haar zwangerschap van mij gedaan en is er nog steeds heel enthousiast over.
Het is echt een bijzondere ervaring. Al vóór de 20 weken echo ervaren we dat je door de manier waarop je je buik aanraakt contact kunt maken met je kindje. Je voelt dan letterlijk dat hij in je hand gaat liggen. Een heerlijk gevoel! En op deze manier maak ik elke avond even bewust contact met ons kindje.
De puf / informatiecursussen vind ik nu niet meer nodig. Dit omdat ik mijn vorige bevallingen als prettig heb ervaren en dus dezelfde ’techniek’ weer ga toepassen.
Wachten en oefenweeën
De hele zwangerschap verloopt verder voorspoedig.
Vanaf week 38 is het ‘wachten’ geblazen… Elke avond is ons huis volledig aan kant, de was gedaan, de ‘vlucht’tasjes voor de kids staan klaar, de koelkast is gevuld. Want nummer 3 kan zich elk moment aandienen.
In week 40 voel ik ’s avonds krampen.. jaaa zo begon het de vorige keer ook! Alleen ben ik nu heel misselijk en moet meerdere keren overgeven. Aan de ene kant wil ik dat de bevalling is begonnen, maar liever niet met die misselijkheid. In mijn eentje ga ik beneden op de bank liggen. Ik app mijn moeder dat het wel eens kan zijn begonnen. Maar het blijkt toch niet zo te zijn, om half 4 ’s nachts stopt het gerommel. Ik val weer in slaap en word de volgende ochtend wakker met nog steeds een dikke buik.
De uitgerekende datum, 8 maart, verstrijkt. Nu begin ik toch nog wat onrustiger te worden. Ik word op 9 maart gestript (strippen is een manier om de bevalling op te wekken) maar zonder resultaat. Met 41 weken willen ze me sowieso gaan inleiden als hij niet vanzelf komt. Ook mijn broer komt dan voor een week over uit Amerika en blijft maar één week. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat hij weer vertrekt en er nog geen baby is…
Dinsdag 10 maart ben ik het echt zat en in tranen bel ik mijn moeder (die heel vaak mijn steun en toeverlaat is!). Die stelt voor om de jongens op te halen zodat Frank en ik lekker een avondje samen hebben en even kunnen bijslapen. De volgende dag komt dan de verloskundige weer langs om een tweede strippoging te doen.
Nadat de kinderen zijn opgehaald maken Frank en ik een hele lange wandeling en gaan we naar bed met het idee dat we lekker een nacht kunnen doorslapen. Maar GELUKKIG loopt dit anders..
11 maart B-day
23:30 uur, daar zijn de krampen weer.
De verloskundige heeft me verteld dat de krampen die ik eerder ’s nachts heb gehad voorweeën zijn en dat deze dagen kunnen aanhouden. Nou nu blijven ze zeker aanhouden maar gelukkig ben ik niet misselijk. Frank valt in slaap. Ik vang de weeën op in bed. Ik luister wat muziek en ga er af en toe uit om op mijn yogabal in de badkamer te zitten.
Ik wil dit keer heel graag thuis bevallen, in een bad. Daarom hebben we een opblaasbaar bevalbad gehuurd. Het lijkt me nu in ieder geval verstandig als Frank begint met het vullen van het bad. Om 02:45 uur bellen we toch maar de verloskundige. We geven aan dat gezien de vorige snelle bevalling we het wel heel fijn vinden als ze komt.
Om 03:15 uur is de verloskundige er. Ze mag mij geen hand geven, dit is dan al het protocol vanwege het Corona virus, maar voelen hoeveel ontsluiting ik heb is dan weer geen probleem 😉
Ik ben nog niet in bad maar lig nog op ons bed. Toen ze binnen kwam zei de verloskundige al ohhh jij kunt ze nog wel heel netjes opvangen.. Ik denk voel nou maar want ik ben hier best goed in 😉!
Ik heb 5 centimeter ontsluiting. Dit is al wel meer dan ze dacht te zien aan mij en mijn lichaam. Ze zegt dat ze wel blijft, maar dat ze beneden gaat zitten en na 2 uur terugkomt om weer te controleren. Ik kan alleen maar denken “maar over 2 uur.. dan heb ik onze baby in mijn armen”!
Om 04:10 uur ga ik in het bad zitten en nu worden de weeën echt heviger. Het bad is nog niet helemaal op temperatuur (of eigenlijk nog veel te koud). De boiler geeft geen warm water meer (geen idee wat er aan de hand is maar het is niet normaal) dus Frank haalt van beneden heet water uit de Quooker. Ik weet niet zo goed meer hoe ik moet zitten om de weeën nog op te kunnen vangen.
De kraamhulp is inmiddels ook gearriveerd om te helpen bij de bevalling en komt gedag zeggen. Op dat moment zijn het echt wel hele heftige weeën en ze doen me denken aan de autorit naar het geboortecentrum voor mijn vorige bevalling. Ik zeg tegen mezelf dat de autorit toen maximaal 15 minuten duurde dus dat ik hier nog maar even doorheen hoef.
En dan komt het gevoel weer alsof je moet poepen maar dan keer 1000, oftewel de persweeën. Ik zit letterlijk nog geen 10 minuten in het bad. Nu komt net de leerling verloskundige (die er ook nog bij is) even kijken en roept de verloskundige omdat ze denkt dat het toch al wel echt opschiet. Nou ze heeft gelijk!
De verloskundige staat binnen een paar tellen boven. Op dat moment voel ik een soort plop en breken mijn vliezen in het water. Het is dan 04:20 uur (lees ik later terug :).
Ze raadt me aan om de persweeën nog zoveel mogelijk weg te zuchten. Dit lukt me volgens mij nog maar één wee en dan mag ik al rustig mee persen.
Dan gaat het echt snel… na maar een paar keer persen is zijn hoofdje te zien en kan ik het met mijn handen aanraken! Dan volgt snel het moment dat het hoofdje staat. Auw…
Al de volgende wee is hij er en kan ik hem zelf uit het water tillen en op mijn borst leggen.
Wauw! Een uur nadat de verloskundige bij ons thuis is, om 04:24 uur heb ik onze baby in mijn armen. Lou is geboren!
Hij is best blauw maar dit krijg ik zelf helemaal niet zo mee. Frank schrikt ervan maar de verloskundige geeft aan dat het niet erg is. Om hem te stimuleren drogen we hem een beetje af en hij begint gelukkig wat meer te huilen en te ademen.
De placenta in capsules
De placenta moet nog geboren worden en met Lou in mijn armen lopen we van het bad naar het bed in de andere kamer. Wat een gevoel van power geeft dat! Net bevallen en met mijn baby in mijn armen en de placenta nog in mijn buik loop ik over de gang van ons eigen huis.
De navelstreng laten we volledig uitkloppen en de placenta word behoorlijk makkelijk geboren. Deze bewaar ik en deze keer laat ik de placenta capsuleren. Het is iets wat ik graag ook een keer wil ervaren.
Lou Leo Anne
Ok terug naar Lou. Lou Leo Anne is vernoemd naar onze moeders Leonoor en Annemieke. De andere jongens zijn ook vernoemd (naar de opa’s en naar Frank’s zussen en mijn broer)
Hij blijkt weer een bovenverwachting grote jongen: 4540 gram en 54 cm lang. Lou zoekt snel mijn borst en “drinkt” ook echt gelijk ontzettend goed (hij hapt in ieder geval aan als een pro).
Wat een droom die uitkomt, in ons eigen huis én in bad bevallen. Daar liggen we dan met zijn 3-tjes op ons eigen heerlijke bed.
Het leuke is dat mijn ouders nog van niks weten, de andere jongens slapen daar tenslotte al ‘gepland’ die nacht. Verrast dat we ze zo vroeg bellen vertellen we het mooie nieuws. Boet is door het dolle. ‘Ik ben zo blij want ik heb een broertje’ zingt hij de hele tijd!
Overdag komen onze ouders en een paar goede vriendinnen langs. Gelukkig maar want we weten nog niet dat dit een week later niet meer mogelijk is..
Baby in Corona tijd
De ochtend na de bevalling krijg ik een push-bericht op mijn telefoon. Alle vluchten vanuit Amerika zijn gecanceld! Wat is dit voor iets geks denk ik, maar het blijkt toch echt te kloppen. Vanwege het Corona virus kan mijn broer niet meer uit Amerika overkomen naar Nederland. Het lijkt allemaal nog een beetje onwerkelijk. In het volgende weekend worden ook hier de maatregelen aangescherpt en de maandag erna sluiten de scholen en mogen we geen kraamvisite meer ontvangen.
Het is een hele aparte maar ook een bijzondere periode. We maken op heel intieme manier kennis met elkaar als gezin van vijf. Mijn ouders blijven gelukkig wel komen. Ze zijn de dagen voor de lockdown ook dagelijks geweest. Vanaf de start van de lockdown zien ze niemand anders meer zodat ze wel bij ons kunnen blijven komen. Op die manier kan ik veel bijzondere momenten wel met mijn ouders delen.
Inmiddels is Lou 11 weken. Hij is een super vrolijk, lief en makkelijk mannetje… Wat zijn we allemaal dol op hem en hij hoort er helemaal bij. Meer mensen hebben hem gelukkig op 1,5 meter afstand kunnen bewonderen maar het blijft gek dat we bijna alle beschuit met muisjes zelf hebben moeten opeten… :))
Ben je benieuwd wat mijn tips zijn wanneer je een kinderwens hebt EN PCOS? Download dan onderstaand ebook. Hierin heb ik de tips die ik zelf ook heb toegepast gebundeld.
