Zwanger met PCOS: Mijn bevallingsverhaal

WARNING!!
Deze blog is alleen geschikt voor degenen die gek zijn op het lezen van bevallingsverhalen. Nee zonder gekheid, misschien zit je helemaal niet te wachten op de details van mijn bevalling, klik dan vooral weg of lees een van mijn andere artikelen!

Ik wil eerst kwijt dat ik zo ontzettend dankbaar ben dat ik dit (een zwangerschap inclusief de bevalling) voor een tweede keer heb mogen meemaken. Wat is het fijn en ook wel bijzonder (dat weet ik als geen ander) dat ik voor de tweede keer zwanger mocht zijn en zo’n positieve manier.

Toen we begin dit jaar besloten dat we heel graag een tweede kindje wilden was ik direct de eerste maand (op natuurlijke wijze) zwanger!! Yes, PCOS Proof eten en leven heeft zijn vruchten echt afgeworpen.

Tips hierover vind je in onderstaand ebook.

Een wonder

En ook mijn zwangerschap was een feestje. Natuurlijk had ik wel wat klachten: ik was veel moe, regelmatig misselijk, kon moeilijker slapen met een groot lijf, had al snel last van aambeien, was iiiietsje eerder geïrriteerd en ook mijn maagzuur speelde regelmatig op, maar dat hoort er nou eenmaal gewoon bij. De eerste maanden waren het zwaarst vanwege de misselijkheid maar het gevoel van geluk dat weer zo’n klein wondertje in mijn buik groeide overheerste.

En wat gaat het snel zo’n tweede zwangerschap. Misschien omdat ik me niet meer hoef in te lezen omdat ik dit bij nummer 1 uitvoerig heb gedaan, maar ik denk vooral omdat we al een kleine dreumes van 2,5 jaar hebben rondlopen die voor de nodige afleiding zorgt.

Daarnaast is het ook een drukke periode omdat we tijdelijk in Egmond aan Zee wonen (wat al wat minder tijdelijk is geworden omdat we er inmiddels al bijna een jaar zitten) en we wachten (lees: Frank er vooral heel druk mee bezig is) tot we ons huis in Heiloo in kunnen.

Maar je bent verder gaan lezen omdat je meer over mijn bevalling wilt lezen dus to the point!

Ik kies voor het bevalcentrum

Ik wil in het bevalcentrum in Amsterdam bevallen. Waarom? Omdat je hier terecht kunt met je eigen verloskundige. Het is dus eigenlijk net een thuisbevalling alleen niet in je eigen huis ?. Mochten er complicaties zijn of wens je toch pijnstilling dan is het letterlijk de klapdeuren door en je staat (ligt…) in het ziekenhuis.

Dit idee geeft mij een heel veilig gevoel. Thuis bevallen had ik ook wel graag gewild maar nu we in het vakantiehuisje van mijn schoonouders zitten vind ik dit toch wat minder passend en ben ik bang dat ik me niet volledig kan ontspannen en overgeven.

Geen onnodig ingrijpen en het liefst zonder pijnstilling is hoe ik mijn bevalling heb omschreven in mijn ‘geboorteplan’. Wat overigens niet betekent dat ik niet ontzettend blij ben dat deze faciliteiten er zijn mocht dit nodig zijn.

Daar komt bij dat ik van Boet ook in het bevalcentrum ben bevallen, ongepland in bad, maar dat beviel zo ontzettend goed ?. En het zat denk ik ook een beetje in mijn  hoofd dat ik ‘goed’ ben in badbevallingen en ik daar dus weer voor wilde gaan. Zo’n bevalcentrum is in de omgeving van Egmond niet te vinden dus was het plan als volgt: we gaan naar Amsterdam om te bevallen. Dit wil zeggen bij het eerste teken dat de kleine zich aandient in de auto springen (of strompelen) en 45 minuten rijden.

In tweede instantie lijkt me die rit met volop weeën toch niet zo’n top idee dus kiezen we ervoor om de laatste week al veel in Amsterdam (bij de ouders van Frank) te slapen om zo de kans te vergroten dat we al in Amsterdam zijn als het begint.

B-Day

En het begint op maandag 25 september. We halen Boet van de creche en rijden toch ook nu nog door naar Amsterdam. Ik heb last van harde buiken en ik merk dat er regelmaat in zit. Elke 7 minuten nu. Een beetje pijnlijk maar heel goed te doen. Mijn verloskundig heeft verteld dat deze harde buiken, ook wel oefenweeën genoemd, dagen kunnen aanhouden voordat de bevalling echt begint. Ik hecht er dus niet te veel waarde aan. Het blijft wel de hele avond doorgaan. We zitten tot een uur of elf met de ouders van Frank gezellig aan tafel, wel check ik steeds mijn telefoon om te controleren of er nog steeds regelmaat in zit. Ja dus!!

Om half twaalf gaan we naar boven om te slapen. ‘Frank, ik denk dat we morgen weer opnieuw papa en mama worden’. Frank valt al snel in slaap maar als ik in bed lig wordt het direct heviger, of komt het omdat ik er nu meer bewust mee bezig ben?

Hypnobirthing

In slaap komen lukt in ieder geval niet omdat het toch ook echt wel wat pijnlijker wordt. Ik start met rustig in en uitademen. De 10-10 heet deze oefening volgens de hypnobirthing methode. Samen met Frank heb ik 2 avonden een cursus hypnobirthing gevolgd.

Het idee van deze ademhalingsoefening is dat je rustig in- en langzaam weer uitademt. Het liefste 10 seconde in en 10 seconde uit. Deze naam heeft voor de bevalling voor de nodige frustratie gezorgd want het lukte me nooit om de 10 seconden te halen, max 8. Maar dit terzijde.

Ik starte dus eigenlijk met de 8-8 en postieve affirmaties. Een affirmatie is een positieve bevestiging. Ik bedacht me op het pijnlijkste moment van de wee dat dit me dichter bij ons kindje bracht en dat het steeds minder lang zou duren voor ik hem in mijn armen kon sluiten. Ook dacht ik aan het moment dat hij er zou zijn en Boet hem kon ontmoeten.

Klinkt misschien suf maar het zorgde er echt voor dat ik veel minder op de pijn gefocust was.

Echte weeën!

Om 01:30 uur ga ik naar de WC. Ik verlies bloed en ook lijken de weeen sneller na elkaar te komen. Ik maak Frank wakker. Die komt direct, net als de vorige keer (tot lichte irritatie aan toe :P) met zijn weeën timer app. Maar goed nu weet ik wel dat ik om de 5 minuten een wee heb van ruim 45 seconde. Ik wil de verloskundige nog niet bellen want de vorige bevalling was het een grote teleurstelling dat ik na 12 uur weeën te horen kreeg dat ik pas 2 cm ontsluiting had.

Laatste keer met alleen Boet

Twee uur laten besluiten we toch dat het verstandig is om naar een kamer beneden te gaan. We liggen nu boven met Boet bij ons in de slaapkamer. Het idee dat we ineens weg zijn als Boet ’s ochtends wakker wordt vind ik naar. Of het zo moest zijn wordt hij wakker en wil bij ons komen liggen. We halen hem even bij ons (terwijl ik een wee wegwerk haha). Ik vertel hem zelf (blijft raar dat die pijn tussen de weeën door compleet weg is) dat we de baby gaan ‘halen’ en hij bij oma en opa blijft en weer lekker kan gaan slapen. Ok zegt hij en gaat weer in zijn eigen bedje liggen. We zingen een liedje en wij gaan naar de slaapkamer beneden!

Toch maar bellen..

04:30 uur, Frank vindt het nu toch wel verstandig om de verloskundige te bellen. Ik twijfel nog steeds maar vooruit.  Om 5:10 is ze er en ik heb 4 cm ontsluiting. Ze belt het bevalcentrum en er is net 1 kamer vrijgekomen, ze weet niet of dit wel de kamer met bad is. Frank pakt onze spullen en haalt de auto. Inmiddels zijn mijn weeën wel echt heftiger en ik voel het ook zo ontzettend in mijn rug. Frank zet bij elke wee flinke druk op mijn rug (geleerd van de accapunturist) en dit helpt.

Race naar het bevalcentrum

Om 5:45 rijden we richting het bevalcentrum. WOW, dit is op zijn zachts gezegd geen pretje. Hoe moet ik in hemelsnaam zitten!!  Frank vraagt of ik mijn gordel om doe… Uhh NEE dat gaat niet!!

Voor mijn gevoel zit ik op een gegeven moment achterstevoren en waarschijnlijk is dit ook echt zo. Frank rijdt flink door en pakt een aantal rode stoplichten (heeft hij trouwens altijd al eens met goede reden willen doen) waar ik overigens niks van heb meegekregen.

Ik stap uit de auto en op dat moment heb ik het gevoel alsof ik, ja het is niet zo charmant, moet poepen maar dan echt keer 1000. En dit gevoel herken ik van mijn bevalling van Boet alleen was dit het moment dat ik 10 cm ontsluiting had en mocht gaan persen?!

Frank pakt snel een rolstoel maar ik heb geen idee hoe ik hierin moet gaan zitten en wil lopen. We moeten nog met een (langzame) lift, de grote entreehal door naar links, weer met een lift naar de 2e verdieping en dan bij het bevalcentrum naar binnen. Gelukkig heeft de verloskundig net nog aan Frank verteld waar het ook al weer is want hij  heeft echt geen tijd om op de borden te kijken welk nummertje we moeten volgen voor de juiste route.

Tussen de weeen door loop ik steeds een kleine stukje verder. En zodra ik een wee heb voel ik ontzettend veel druk en weet ik ook even niet meer wat ik moet doen en piep ik naar mijn idee maar een beetje zielig!  Ik stap de tweede lift uit en op dat moment voel ik het hoofd! Ja ik voel het hoofd… en het wordt nat en ik voel zo ontzettend veeeeel druk.

Waar is de verloskundige?

Frank wil verder lopen om op de bel te drukken maar ik roep dat hij me niet los mag laten. Na weer een hele heftige wee komen we samen bij de bel en wordt er rustig opengedaan. Ja, zij denkt natuurlijk daar heb je die dame met nog maar 4 cm ontsluiting!

Ik roep dat ik het hoofd voel en dat het nat is. We worden naar de eerste kamer om de hoek gebracht. Het eerste wat ik zie is dat dit niet de kamer is met het bad (dat ik hier nog aan denk op dat moment verbaasd me ook wel).

De verpleegkundige zegt me dat ik moet zuchten. Oh ja dat is wat je moet doen als je nog niet mag persen…. Compleet vergeten.

De verpleegkundige stuift de kamer uit en komt een paar seconde later terug met een verloskundige uit één van de andere kamers. Ze geeft me een hand en zegt ‘Hoi ik ben Maaike ik ga je bevalling doen. Klim maar op het bed.’ Ik protesteer zeg dat ik niet op het bed wil (ik weet ten eerste echt niet hoe ik erop moet komen en wil sowieso niet ligend op een bed bevallen). Ze pakt de baarkruk (soort kruk met wc-bril ?).

Frank en Maaike doen mijn schoenen en broek uit en de verpleegkundige legt nog snel wat doeken op de grond. Maaike doet nog supersnel haar handschoenen aan terwijl ik ga zitten en daar is echt het hoofdje al! Ze zegt dat ik moet persen… en wauw ik weet niet wat me overkomt, daar is hij!!

Om 06:02 uur kwamen we binnen en om 06:04 uur is Jur geboren! Ongelofelijk zo ontzettend snel. Waar ik de vorige keer een uur en een kwartier moest persen is Jur er gewoon al na 1 keer aanzetten.

Ik pak hem direct vast en druk hem tegen me aan. Samen gaan we naar het bed. Frank staat te huilen van blijdschap, wat een verrassing dat het zo snel is gegaan. We liggen met z’n drieën op het bed als onze verloskundige binnen komt gelopen. Ze weet even niet hoe ze het heeft, wat is hier gebeurd?! Ja, hij is er al ?!

Binnen een uur ben ik van 4 cm ontsluiting naar een geboren kind gegaan. Er wordt me gevraagd of ik het misschien als te snel heb ervaren maar nee, ik ben ontzettend blij dat hij er al is. Ik heb ook al een keer meegemaakt hoe het is als het lang duurt. Ik gun echt iedereen een bevalling als deze. De weeën waren goed op te vangen. Alleen in de auto en in de lift was het niet zo fijn maar al met al heeft dit nog geen 20 minuten geduurd.

Jur Melse Mart Beekwilder!

Jur is op 26 september geboren en is 53 cm lang en weegt 4260 gram. Weer geen kleintje dus. Al vind ik van wel met een broer die bij zijn geboorte al 4660 gram woog. Zijn tweede naam is een samenvoeging van de namen van Frank’s zussen: Marjolijn en Elsemieke. Mart is de naam van mijn broer. We vonden het extra bijzonder om hem namen mee te geven die veel voor ons betekenen.

Wat is is hij zacht, mooi en klein. Hij ligt bij me en zoekt al snel zelf de borst. Bizar en vooral mooi hoe dit instinctief gebeurt.

Na 2,5 uur vraag ik of we al naar huis mogen. Ik heb gedoucht en wil wel richting Egmond. Onze ouders zien en vooral Boet zijn kleine broer laten ontmoeten.

We moeten nog wachten op wat papierwerk. Dan wel volgens het protocol van het bevalcentrum verplicht in de rolstoel en zo wordt ik 3 uur nadat we aankwamen bij de auto afgezet en rijden we met zijn drieën richting Egmond aan Zee!

Mijn 3 mannen!

Als Boet zijn broertje ziet wordt hij een beetje verlegen en wurmt zich tegen me aan maar kijkt steeds ‘stiekem’ naar zijn kleine broertje. Hij wilt hem al snel vasthouden. Zoo lief, dit is het moment waar ik al vaak aan heb gedacht.

En wat ook gezegd mag worden: wat ben ik ook deze bevalling weer blij met Frank aan mijn zij… Om heel eerlijk te zijn doorsta ik liever zelf de pijn dan dat ik met iemand die deze pijn heeft in een auto moet rijden en moet begeleiden naar een bevalcentrum. In de lift zag ik Frank ook wel op zijn benen trillen maar wat deed hij het goed! Ook nu hebben we het weer met z’n drieën gedaan, alleen deze keer even allemaal net iets sneller!

Een maand later…

Jur is vandaag precies een maand! En ik kan heel trots zeggen, het gaat ontzettend goed! Hij is (meestal) tevreden, ondanks dat hij al heel erg verkouden is geweest (ik denk het lot van kind nummer 2). Hij drinkt super goed, poept en plast als een gek, en lacht sinds een paar dagen naar ons ??!

Want ja de borstvoeding is weer helemaal op gang gekomen. Na 4 dagen zat Jur al boven zijn geboortegewicht en meneer weegt nu al weer ruim 5 kilo! Wel heb ik weer kloven gehad en 2 dagen flink last van een borstontsteking maar met veel masseren, homeopathische pilletjes en veel drinken aan de borst zijn we nu weer helemaal back on track!

Ook voel ik me fysiek al weer erg goed. Ik wist niet dat het ook zo kon voelen na een bevalling, wat een verschil met de vorige keer!

Ik moet eerlijk zijn, het is natuurlijk niet altijd makkelijk en ik heb best last van van mijn hormonen inclusief kraamtranen. Of noem je ze zo niet meer als het deze week ook nog zo was? ?

En natuurlijk even inkomen om ineens de zorg te hebben voor 2 kids. Maar voor de rest ben ik  eigenlijk alleen maar heel erg gelukkig en genieten we er weer volop van.

Het ondergeschoven kindje

Daardoor ben ik even niet zo veel bezig geweest met Healthy Hormones. In de zin van artikelen schrijven, consults doen, mail beantwoorden maar ook in de zin van zelf PCOS Proof eten en leven. Geloof niet dat ik de beschuit met muisjes PCOS proof kan noemen (en de rest waar ik heel erg zin in heb de afgelopen weken). Maar het maakt me even niet uit. Genieten staat even helemaal bovenaan het lijstje!

En dat PCOS proof Eten en Leven… Dat ga ik wel weer oppakken. Want de laatste zwangerschapskilo’s moeten er nog af, om over terug in vorm komen nog maar te zwijgen. Maar bovenal weet ik dat ik me veel beter voel wanneer ik zo eet en leef en mijn hormonen veel eerder weer in balans zijn na de zwangerschap!

Voor nu geniet ik nog volop van onze babybubbel!

Liefs, Myriam